Dit leidde uiteindelijk tot de toekenning van de Nobelprijs Natuurkunde in 1996 aan (inmiddels Sir) Harry Kroto van de Sussex Universiteit en Robert Curl en Richard Smalley van de Universiteit in Houston in de VS.
Diezelfde Richard Smalley erkende in 1990 dat een buisvormig fullereen in theorie tot de mogelijkheden behoorde, begrensd was op elk uiteinde met de twee helften van een C60, maar verbonden door een recht segment van slechts zeshoekige eenheden in de structuur.
Bij het aanhoren van dit concept bedacht Millie Dresselhaus de naam “buckytubes” voor deze ingebeelde objecten. Professor Mildred Dresselhaus is de koningin inzake koolstofwetenschappen. Met meer als tachtig lentes is de dame een enorme aanwinst voor de complete wetenschappelijke sector en in het bijzonder de universiteit van MIT.
In 2004 drong Mildred het gebied van grafeen binnen, ironisch genoeg keerde ze enkel terug naar de roots van haar studies in de jaren zestig waar alles voor haar begon, maar nog geen atomaire plakken voorhanden waren om testen op te doen.
Onze samenleving heeft enorm veel te danken aan deze kranige getalenteerde vrouw in de vooruitgang op het gebied van koolstoftechnologie.
In 1991 observeerde Sumio Iijima voor het eerst meerwandige nanobuisjes die gevormd werden in een koolstof lichtboog. Nog twee jaar later werden enkelwandige nanobuisjes waargenomen, onafhankelijk, door hem en Donald Bethune bij IBM.
Alles werd kort daarna opgevolgd door de allereerste isolatie van grafeen in de lokalen van de universiteit in Manchester in 2003.
Toen slaagde een team van (inmiddels Sir ) Kostya Novoselov en ( inmiddels Sir ) Andre Geim erin om via een simpel proces een laag grafeen te isoleren van een klomp grafiet.
De ontdekking kwam tot stand door een procedure in gebruik te nemen waar ordinaire Scotch tape wordt toegepast om afzonderlijke vellen van bulk grafiet te schilferen.
Sinds de dag van de allereerste geregistreerde isolering van een enkele laag koolstof erkent de universiteit van Manchester zichzelf als de absolute thuisbasis van het wondermateriaal en evenwel als partner van het Europese Grafeen Vlaggenschip Project.
De Engelse universiteit dringt er dan ook sterk op aan om het volgende Silicon Valley te worden, met name Graphene Valley.
(Silicium is het materiaal dat meer als een halve eeuw het basismateriaal vormde in de halfgeleiderindustrie en nu, langzaam, van de troon wordt gestoten als basismateriaal door de fysische en mechanische, elektrische en thermische kwaliteiten van puur koolstof.)
Net als grafeen werden nanobuisjes een grote toekomst aangemeten waarvan het potentieel nog niet ten volle werd waargemaakt.
De kennis die echter werd verworven in de domeinen van de beginselen van de nanotechnologie zullen zeker hun impact hebben bij de lancering van grafeentechnologie
Sir James Hopwood Jeans was een Engelse fysicus en wiskundige, een briljante geest die meehielp doorheen de mensengeschiedenis om beter begrip te vinden in de ernst en de lading van deze inmiddels logisch wordende en opdringende koolstofwereld.
Jeans was de eerste wetenschapper die met het idee op de proppen kwam dat materie op een continue basis werd aangemaakt in het universum.
Hij was filosoof en auteur van het boek – het mysterieuze universum – dat verscheen in 1930, waarin het volgende staat te lezen:
Leven in het universum bestaat alleen omwille van de uitzonderlijke eigenschappen van het koolstofatoom.
– James Hopwood Jeans
Gevolgd door een andere ontsluierende passage:
‘De stof waaruit deze zeepbel wordt geblazen, de zeep-film, is lege ruimte gelast op lege tijd.’
Ergens, tussen de regels door, kan men stilaan beginnen vatten dat de mensheid niet enkel op de rand staat van een hele resem nieuwe fantastische technologische ontdekkingen, maar misschien wel aan de voordeur staat van een beter begrip richting zijn kosmogonie.
Niettemin deze verstandhoudingen zich wereldwijd enorm traag ontrollen.
Grafeen zou wel eens het schemermateriaal kunnen zijn dat een mentaal kantelpunt kan ontketenen in het denken van de mens in het opzicht van materie.